pitch

De leugens die ons binden

P17.
De veronderstelling dat elke identiteit in de kern een diepe overeenkomst vertoont die mensen met die identiteit verbind.

We kunnen niet zonder identiteiten stellen, maar wij moeten ze beter begrijpen als we de hoop willen hebben ze te hervormen en ons te bevrijden van de misvattingen erover die vaak een paar honderd jaar oud zijn.

Identiteiten zijn de leugens die ons binden. Ze stellen groepen in het gunstigste geval in staat om dingen samen te doen.

P 28
Elke identiteit maakt het jou mogelijk om te spreken als een ‘ik’ te midden van een bepaald ‘ons’; om te behoren tot een bepaald wij

P29
‘Omdat ik zus ben, zou ik zo moeten doen’ > normatief belang. Zij zeggen dat identiteit van belang is voor het praktische leven; voor hun gevoelens en hun daden.
Gemeenschappelijke identiteit geeft redenen om zich over elkaar te bekommeren en elkaar te helpen. Ze creëeren wat je identificatienormen zou kunnen noemen; regels hoe je je zou moeten gedragen op grond van je identiteit.

P30
Een van de meest significantie dingen die mensen met identiteiten doen is ze gebruiken als basis van hiërarchieën met betrekking tot status en respect en machtsstructuren.

P32
Zodra identiteiten bestaan, zijn mensen geneigd zich een beeld te vormen van een typisch lid van de groep. Er ontwikkelen zich stereotypen. Die mogen meer of minder gefundeerd zin. In de werkelijkheid, maar ze zijn bijna altijd op een cruciaal punt verkeerd.

Identiteiten verengen benamingen mee, en ideeen over waarom en aan wie ze zouden moeten worden toegekend.
Jouw identiteit bepaalt jouw gedachten over hoe je je zou moeten gedragen.
Het beïnvloed de manier waarop andere mensen jou bejegenen.
Al deze dimensies van identiteit zijn betwistbaar, altijd vatbaar voor discussie; wie erbij hoort, wat voor mensen dat zijn, hoe ze zich zouden moeten gedragen en hoe ze bejegend zouden moeten worden.

‘the last two centuries have been marked by mayor developments in the field of heritage conservation, with great and indisputable successes, as we can easily see when we consider the role of heritage plays in the construction of our collective identity, in education, in the development of tourism, and so on.'
orchestra rehearsal sara marini p 55

‘William James kwam na enig nadenken tot de conclusie dat filosofen de wereld niet beschrijven, maar hun visie er op geven. Historici geven op een soortgelijke manier hun visie op het verleden. Goede visies zijn niet allen plausibel, maar ook gebaseerd op solide feiten, die door niemand worden betwist. Aan feiten is niets persoonlijks, wel aan het kiezen en categoriseren ervan. De visie wordt overgebracht door patronen in de feiten aan te brengen er er betekenis aan te geven. en dat is wat historici aan het algemeen begrip bijdragen. Wie meer dan één historicus leest, zal meestal steeds meer van het complexe geheel gebrilden. Wie een exacte kopie wil van wat er is gebeurd, moet toegang zien te krijgen tot het geheugen van God.”

The Very Lowly: A Meditation on Francis of Assisi

het gaat over uitspraken doen over identiteit
wat we over mensen weten weerhoudt ons ervan ze echt te kennen
wat we over ze zeggen maakt het moeilijker ze te zien we zeggen het alsof we slaapwandelen zonder te ontwakenen uit de slaap van taal
de woorden komen uit ons op een volgorde waarop we geen invloed hebben. Weinig oprechte woorden wisselen we uit op een dag. Misschien worden we enkel verliefd om eindelijk te kunnen spreken. Misschien openen we boeken om werkelijk te kunnen horen.

' wat ik mooi vind aan patchwork is dat de verandering zichtbaar blijft, dat je erkent dat je bestaande producten of materialen hebt gebruikt in een nieuwe constellatie. Dat gebruik ik op een visuele manier in mijn werk, maar ook als een handwerktechniek. De methodiek van patchwork is voor mij ook belangrijk als filosofie. Ik begin altijd vanuit een al bestaand iets; het is belangrijk dat ik die oorsprong erken.'
metropolis m Tenant of culture

De pastorale elementen van de jaren zeventig esthetiek de referenties naar de natuur en handwerk komen nu weer boven. Dat is niet de eerste keer. Ze duiken vaker op in de geschiedenis, vaak na een tijd van technologische vooruitgang. Zo doemde Arts and Crafts op na de industriële revolutie. Je kunt het onorigineel vinden om terug te grijpen op de jaren zeventig, maar ik vind het juist heel boeiened om te kijken wat dat nu betekent.
het is een herkansing om in een nieuwe context te kijken naar een esthetiek die al voorbij is

Historici en psychologen zijn zich steeds bewuster geworden van de mate waarin herinneringen, de persoonlijke gekleurde verhalen over het verleden, ons beeld van het verleden én onze identiteit bepalen: de manier waarop wij onszelf zien en waarop wij naar andere kijken (ons wereldbeeld).

Expliciter dan voorheen gaan professionals en liefhebbers op zoek naar die herinneringen: die van henzelf, van familieleden of dorps- stadsgenoten.
Frijhoff: geschiedenis is verleden dat in het spel van herinneren en vergeten door elk van ons, u en ik, ,wordt toegeëigend.

De laatste deceninia zijn de uitgangspunten van de mens en maatschappijwetenschappen sterk veranderd. In hun zoektocht naar de waarheid zijn onderzoekers doordrongen geraakt van de subjectiviteit van eigen en andermans waarnemningen en oordelen. Dat heeft geleid tot het einde van de zogenoemde grand narratives: de 'grote verhalen' waarmee naties, religies en volken hun bestaan legitimeren.

toch blijven mensen zoeken naar datgene wat hen bindt: normen en waarden, een gedeelde cultuur, een gezamenlijk verleden. Ze zoeken naar hun identiteit, of liever gezegd: naar ideeën, beelden en waarden waarmee zij zich kunnen idenitificeren om een nieiwe gemeenschappelijkheid op te bouwen. Studie van geschiedenis en zorg voor erfgoed dragen daaraan bij.

—Aimée Zito Lema
‘Ik vond het fascinerend te lezen dat de protestanten het beeld wilden vervangen door het woord, omdat het woord zou staan voor gelijkheid. Misschien komt dat ook wel weer terug in het conflict om de kerk als kunstruimte. Hedendaagse kunst wordt door sommige mensen als elitair of uitsluitend gezien, onder andere omdat er een taal wordt gesproken die niet voor iedereen toegankelijk is. Volgens mij heeft dat er ermee te maken dat mensen kunst op een rationele manier willen begrijpen, maar kunst ook juist op andere niveaus spreekt. Het is eigenlijk merkwaardig dat die weerstand tegen de kerk als kunstruimte de vorm heeft gekregen van stapels brieven in juridische taal, die ook weer voor veel mensen ontoegankelijk zijn. In beide conflicten komt de relatie tussen tekst, beeld en kennis terug.’