Meerkoet

Heyy Roos,

Afgelopen week liep ik langs de Rotte. De rivier die langs mijn toekomstige huis stroomt, tenminste, als je het een rivier mag noemen op die locatie. Onderweg naar de winkel, waar ik verf kocht die mijn kamer tot een nog fijnere plek zouden maken, kwam ik een meerkoetje tegen. De meerkoet zat op een gigantische berg van bij elkaar gesprokkelde materialen de kinderen warm te houden. Ik heb een tijdje staan kijken naar deze vogel die een gigantische troon voor zichzelf heeft gebouwd en naar het water er omheen dat langzaam doorstroomde.

Terug in de kamer waar ik volgende week zal intrekken kreeg ik bezoek van twee duiven. Ze zaten op mijn balkon waar ik uitzicht heb over heel Rotterdam. Iemand vertelde mij een tijdje terug dat je moet oppassen voor duiven op het balkon, ze bezorgen veel overlast en zodra ze een nestje gaan bouwen is het heel moeilijk om ze weg te krijgen. Maar op het moment dat ze aan klopte vond ik het wel gezellig. Ik had muziek op staan en hun kopjes leken op de maat mee te bewegen.

Toch nog een house warming, ondanks de strenge maatregelen die getroffen om verspreiding van het coronavirus zo veel mogelijk in te dammen. Alleen niet met mijn mensen vrienden, maar met deze nieuwe buren. Die waarschijnlijk ook een plekje aan het zoeken zijn of al een plekje aan het bouwen zijn om zich te nestelen.

In ene stad vol woudreuzen probeer ik op een hoogte van ongeveer 15 meter mijn nestje te bouwen met alle materialen die ik in de loop van mijn leven bij elkaar gesprokkeld heb. Ik ben van plan om dit beeldend verder uit te werken naar foto of video werk. In eerste instantie zie ik het voor me om op het dak een nest te bouwen met al de spullen die ik bij elkaar heb gesprokkeld om mee te verhuizen.

In deze tijd wordt er van iedereen verwacht dat ze zo veel mogelijk binnen blijven. Het loopt storm bij de bouwmarkten en de enige files in het land staan bij de vuilstortplaatsen, omdat vele hun nestje nog comfortabeler willen maken.

Ik wil je vragen om na te gaan welke plek geschikt is voor jouw nestje. Daarna wil ik je vragen om dit nestje te visualiseren. Mocht je het willen documenteren dan ben ik daar erg benieuwd naar en kan je het mailen naar floorsnels@live.nl

Bijgevoegd een foto van het meerkoetje op de troon van afval.

Ik begrijp dat de vraag die ik stel niet heel duidelijk is, als het te abstract is dan is er een andere vraag die ik je wil stellen. Ik wil je vragen om een brief te sturen naar alle huizen waar je eerder hebt gewoond en daarin je herinneringen aan die locatie te delen met de nieuwe bewoners.

We bespraken in het skype gesprek de mogelijkheid om de opdrachten te verspreiden, als je het zou willen dan kan je deze mail doorsturen naar anderen. Of je zou, in het geval van de keus voor de tweede vraag, de brief kunnen eindigen met de vraag of mededeling hetzelfde te doen.

Veel liefs,
Floor Snels

8 mei

Ik schrijf dit naar mijzelf, maar in mijn achterhoofd weet ik dat de mogelijkheid er is dat dit gelezen kan worden. Ik hoop dat ik mijzelf hier niet door laat tegenhouden om te schrijven wat ik wil en te delen wat ik wil.

Dus laat ik nu maar gewoon beginnen.

Elke keer als ik langs het nestje loop dan sta ik even stil om te kijken. Afgelopen paar keren zijn er wat gedachten voorbij gekomen die ik wil opschrijven.

Eerder was ik van plan om een eigen nest te bouwen op het dak van mijn huis. Een beetje zoals ik in de schets hier boven heb weer gegeven. Het leek mij een heel mooi beeld. Maar ik begin er een beetje van af te stappen. Vooral omdat ik de drang wel voelde, maar ook weer niet echt de drang voelde. Het beeld verdwijnt uit mijn hoofd, maar niet het beeld van die beestjes die samen dat nest groter en groter aan het maken zijn.

Het idee dat ik had doet mij denken aan het bed dat ik eerder heb gemaakt in de fabriek. Dat ging ook over het verzamelen van materialen, van eigendommen, een soort troon, hemelbed dus, de allure, meer meer meer, individualisme, individualisering, gezamenlijkheid en van alles.

Dit zou eigenlijk inhoudelijk een beetje op hetzelfde neer komen. Maar het bed bouwen was een hele logische keus, het moest daar gebeuren in die situatie op die locatie. Omdat daar de mensen waren die ik er in kon betrekken en het daar heel erg speelde.

Met het bouwen van het nestje voelt het alsof ik het bijna alleen zou doen voor het beeld dat het misschien kan opleveren. En om weer bezig te gaan, een soort excuus werk. Misschien maak ik het nu zwaarder dan het is. Maar er was dus iets waarom ik het plan niet heb uitgevoerd en ik zoek nu naar de reden waarom het niet urgent genoeg voelde. Maar misschien is dat niet persé nodig, en kan ik nu beter zoeken naar een manier waarop ik het toch kan inzetten. Want het nestje loslaten lukt niet echt.

Gisteren stond ik weer te kijken naar de beestjes. Dit keer was het nestje uitgebreid met onderdelen waarvan ik denk dat het meerkoetje het er niet persé zelf naar toe had gesleept. Namelijk een hele grote dode vis, twee dode vogeltjes of baby eendjes. Verder leek er nog meer toegevoegd te zijn, alleen kon ik dat niet onderscheiden van de troep die er de eerdere keren al op de troon lagen.

Ik had thuis een video camera gehaald, tot nu toe had ik steeds met mijn telefoon gefilmd en gefotografeerd. Maar er zaten vliegen op de dode vis die ik met het blote oog niet goed kon zien, en mijn telefoon kon niet scherp genoeg in zoomen. Ondertussen was ik een Artist Talk aan het luisteren van Eva nogwattes. Ik was volledig geconcentreerd op het schouwspel dat zich voor mijn neus afspeelde.

Mijn gedachten dwalen af, is het beeld dat ik aanschouwde niet al een beeld op zichzelf. Laatst luisterde ik de kunst is lang uitzending van Yeb Wiersma, een stukje dat ik daar uit heb opgeschreven ging over dat ze/ hoe ze veld onderzoek doet. Ze gaat dan eerst inventariseren, materiaal verzamelen. En daarna gaat ze het verhaal abstraheren tot een context die genereus is.

Dit voelde heel relevant voor mijn praktijk. Ik ga naar buiten, ik vang dingen op, houd ze vast,
en herschik ze, ik zoek naar draadjes of verbanden zodat er een verhaal komt dat ook ergens gekoppeld of gelinkt is aan een groter verhaal. Het voelt daarom alsof ik dit verhaal ook moet omzetten, vertalen. Dit verhaal is overigens niet een echt concreet geformuleerd verhaal, maar het zit er wel, het is een metafoor.

Een docent heeft een keer gezegd niks te hebben met metaforen. Ik denk dat ik die mening heb overgenomen zonder echt een reden. Misschien kan ik hem nog even vragen wat zijn argumentatie was, dan kan ik de mijne mogelijk herzien. Want zodra ik zeg, het nestje is een metafoor, denk ik nah nee weg dus. Ik moet het vertalen, want anders is het niet een werk. Maar misschien is het vertalen niet nodig, het ligt hier, het ligt hier voor het oprapen. Ik hoef niks meer te maken, die beestjes hebben het al gemaakt.

Ik kan wel zoeken naar het verhaal, en die zoektocht misschien deelbaar maken.

Dit kan op allerlei manieren, die dingen die nu in mij op kwamen waren het uitschrijven van mijn eerste gedachten en indrukken en in een brief achterlaten bij de brug waar ze zitten. Hopelijk leest iemand het dan. Ik kan daar misschien wel elke dag een verslag leggen van wat ik er dan bij denk en in zie.

Ik kan het beeld tot beeld verheffen. Er een bordje bij zetten, een soort monument van maken. Ik dacht zelf om als het beestje is uitgebroed en het nest verlaat, er een vervangende meerkoet op te zetten, een beeld van een meerkoet. Ik ben benieuwd hoe lang de gemeente er over doet voordat ze het nest verwijderen. Moet ik dan actief er voor zorgen dat het beeld blijft, of mag het een tijdelijk monument zijn, tot de gemeente besluit dat het rotzooi is. Dat heeft ook wel iets moois in zich. Ik denk dat ik begin met idee 1 en dan mogelijk al begin met een vervangende meerkoet die op de troon kan blijven zitten als deze het nest verlaat. Ik moet dan even contact op nemen met een meerkoet expert, om te weten te komen of dat beestje niet tijdelijk weg gaat en ik dan zijn plek in zou pikken met een beeldje.

Ja zin in.

Ik ga beginnen met de brieven. Dat is een kleine eerste stap.